కల్పన

 Here, it's my Telugu  translation of the poem, A FANTASY, written by LOUISE ELISABETH GLUCK, American poetess and the winner of 2020 NOBEL PRIZE FOR LITERATURE, published in NAMASTE TELANGANA paper on 10-10-2020..

కల్పన

!

నేను నీకు ఏదో ఒకటి చెపుతాను, ప్రతిరోజూ..

మనుషులు మరణిస్తున్నారు

ఇది కేవలం ఆరంభం మాత్రమే

ప్రతిరోజూ అంతిమ సంస్కార గృహాలలో

కొత్త వితంతువులు జన్మిస్తూనే ఉన్నారు

నవ అనాథలు పుట్టుకు వస్తూనే ఉన్నారు

ఈ కొత్త జీవితాన్ని నిర్ణయించుకుంటూ

చేతులు జోడించి వాళ్లు బేలగా కూచుంటారు!

ఇక వాళ్లు శ్మశానానికి వస్తారు

అందులో కొందరికి అదే మొదటిసారి

కొన్నిసార్లు దుఃఖాన్ని చూసి

ఇంకొన్ని సార్లు దుఃఖించకపోవడాన్ని చూసి

భయపడే స్వభావం వారిది

ఎవరో ఒకరు శోకభారంతో వాలిపోతారు

తర్వాతేం చేయాలో తోచక,

బహుశా కొన్ని మాటలు చెప్పడమో

లేక కొన్నిసార్లు బొందమీద మట్టి చల్లడమో చేస్తారు..!

ఆ తర్వాత, ప్రతి ఒక్కరూ ఇళ్లకు తిరిగివెళతారు

ఇల్లు ఒక్కసారిగా సందర్శకులతో కిటకిటలాడుతుంది

భర్తను పోగొట్టుకున్న వనిత మాత్రం స్థిరంగా కూచుంటుంది

బంధువులు-మిత్రులు అందరూ వరుసలో వస్తారు

కొందరు ధైర్యం చెప్పడం కోసం

ఆమె చేతిని స్పృశిస్తారు..

 మరికొందరు కౌగిలించుకుంటారు

ప్రతి ఒక్కరికీ ఆమె ఏదో చెప్పాలనుకుంటుంది

వచ్చినందుకు అందరికీ

 కృతజ్ఞతలు తెలుపాలనుకుంటుంది..!

నిజానికి ఆమె మనసు మాత్రం

వాళ్లందరూ అక్కడినుంచి వెళ్లిపోవాలని కోరుకుంటుంది

ఆమె తిరిగి స్మశానానికి వెళ్లాలని

దవాఖానలోని రోగుల గదికి వెళ్లాలని ఆరాటపడుతుంది

ఆమెకు తెలుసు-

ఇది అసాధ్యమని..

అయినా ఇది ఆమె ఒకే ఒక్క ఆశ

గతంలోకి వెళ్లాలనే ఆశ...

పెళ్లినాటి పాతకాలంలోకో

తొలిముద్దునాటి గడిచిన సమయంలోకో కాదు

సమీప గతంలోకి మాత్రమే వెళ్లాలనే ఆశ.. ...!

మూలం: లూయిస్‌ ఎలిజబెత్‌ గ్లక్‌, 

స్వేచ్ఛానువాదం: మామిడి హరికృష్ణ 8008005231

#mhk_poetry 

#PRAPANCHA_KAVITHA

(లూయిస్‌ ఎలిజబెత్‌ గ్లక్‌కు 2020 నోబెల్‌ సాహిత్య బహుమతి ప్రకటించిన సందర్భంగా...)

A FANTASY

I'll tell you something: every day

people are dying. And that's just the beginning.

Every day, in funeral homes, new widows are born,

new orphans. They sit with their hands folded,

trying to decide about this new life.

Then they're in the cemetery, some of them

for the first time. They're frightened of crying,

sometimes of not crying. Someone leans over,

tells them what to do next, which might mean

saying a few words, sometimes

throwing dirt in the open grave.

And after that, everyone goes back to the house,

which is suddenly full of visitors.

The widow sits on the couch, very stately,

so people line up to approach her,

sometimes take her hand, sometimes embrace her.

She finds something to say to everbody,

thanks them, thanks them for coming.

In her heart, she wants them to go away.

She wants to be back in the cemetery,

back in the sickroom, the hospital. She knows

it isn't possible. But it's her only hope,

the wish to move backward. And just a little,

not so far as the marriage, the first kiss.

by Louise Gluck